Pielęgnacja futra

Sierść norweskich kotów leśnych jest dwuwarstwowa: składa się z wełnistego, gęstego podszerstka, doskonale chroniącego ciało zwierzęcia przed zimnem, i długich, sztywnych, tłustawych włosów okrywowych, stanowiącą skuteczną zaporę dla wilgoci.
Włosy okrywowe występują głównie na grzbiecie, bokach i ogonie kota, zaś podszerstek tworzy obfitą kryzę, podobną do lwiej grzywy, gors i tak zwane "portki" na tylnych łapach zwierzęcia.

Obfitość i długość futra zależy od pory roku: zimą ma za zadanie stanowić ochronę przed niskimi temperaturami i wilgocią, natomiast latem futro jest wyraźnie krótsze, jedyną pozostałością po dniach obfitości jest wtedy długi, puszysty ogon, sięgający przynajmniej do łopatek zwierzęcia.

Futro nie może być zbyt jedwabiste ani delikatne, ponieważ zwierzę nie dałoby sobie rady z pielęgnacją łatwo kołtuniącej się sierści.
Sprawia to również, że pielęgnacja "norwega" w warunkach domowych nie nastręcza zbyt wiele trudności, z wyjątkiem okresu wiosennego linienia, kiedy intensywnie wypadająca sierść zlizywana przez kota może doprowadzić do zatkania przewodu pokarmowego kulami włosowymi.

Od czasu do czasu warto przeczesać futerko, wytrzeć uszy, co 2-3 tygodnie obcinać pazurki.
Kot od małego przyzwyczajony do tych zabiegów będąc dorosłym nie oponuje, często wręcz traktuje je jako pieszczotę.
W okresie linienia należy kota czesać częściej (ogona się nie czesze), nie ma wtedy kłopotów z wypadającą sierścią.
Co jakiś czas można odświeżyć futerko, stosując suchą lub mokrą kąpiel. Jeśli futerko wykazuje tendencję do kołtunienia się, należy kota czesać częściej.
Gdy kocur dorasta, zaczyna mu się tłuścić górna część ogona: umiejscowiony tam gruczoł łojowy sprawia, że kocurzej kicie należy poświęcić więcej uwagi.

POWRÓT