Standard rasy

W 1976 roku Koty Norweskie Leśne zostały uznane przez Międzynarodową Organizację Hodowców Kotów Rasowych FIFe jako rasa.

OGÓLNE WRAŻENIE - Duży, silny kot
GŁOWA:
Z PRZODU: Trójkąt równoboczny.
Z BOKU: Czoło zaokrąglone, o odpowiedniej wysokości. Profil długi, prosty - bez załamania (stopu)
BRODA: mocna
Patrząc z przodu: odległość od brody do zewnętrznej nasady ucha powinna być taka sama, jak odległość między zewnętrznymi krawędziami uszu. Pożądane jest, by od brody do końca uszu nie było żadnych załamań (można przyłożyć linijkę), zwłaszcza w miejscu, gdzie szczęka przechodzi w policzek (bez tzw. pinch'ów).
Patrząc z boku: sławny "norweski" profil - prosty od czoła do czubka nosa i pod odpowiednim kątem do potylicy. Nie może być płaski, taki jak u węża czy krokodyla.
USZY
KSZTAŁT: duże, odpowiednio szerokie u nasady, ostro zakończone, z pędzelkami jak u naszego rysia i pokryte długim włosem od środka.
POŁOŻENIE: osadzone tak, że zewnętrzna linia stanowi przedłużenie linii głowy od brody do ucha.
Preferowane są uszy duże. Należy pamiętać, że uszy kociąt są osadzone wysoko na głowie i blisko siebie. W miarę, jak kot rośnie, rośnie też czaszka i uszy rozsuwają się na boki.
OCZY
KSZTAŁT: duże i owalne, osadzone lekko skośnie.
WYRAZ OCZU, EKSPRESJA: czujne
KOLOR: dozwolone są wszystkie kolory niezależnie od koloru futra
Mimo niskiej punktacji, oczy - ich położenie, kolor, wyraz ma wpływ na ceniony przez wszystkich specyficzny "norweski" wygląd. Oczy nie mogą być zbyt skośne i wąskie, nie być też okrągłe, jak spodki. Muszą mieć w sobie to "coś".
CIAŁO
TUŁÓW: długi, o silnej budowie i grubym kośćcu.
ŁAPY: silne, długie, tylne łapy dłuższe niż przednie. Stopy duże, okrągłe, proporcjonalne w stosunku do łap.
Szczupłe, delikatne łapy sprawiają, że kot wygląda zbyt elegancko, co w przypadku kotów norweskich leśnych nie jest pożądane. Te koty muszą stać mocno na ziemi. OGON
Długi i puszysty, powinien sięgać przynajmniej do łopatek, a najlepiej do szyi.
Ogon to prawdziwa ozdoba "norwega". Im dłuższy i bardziej puszysty, tym lepiej. FUTRO
STRUKTURA: sierść półdługowłosa. Wełnisty podszerstek pokryty jest gładką, wodoodporną (niezwilżalną) okrywą, która składa się z długich sztywnych i błyszczących włosów, pokrywających tył i boki zwierzęcia. Kot w pełnym futrze posiada pełną kryzę i portki.
KOLOR: dopuszczalne są wszystkie kolory (oprócz wymienionych poniżej) i białe znaczenia, niezależnie od wielkości i rozmieszczenia. Nie dopuszcza się: znaczenia himalajskiego (syjamskiego), koloru liliowego, czekoladowego, cynamonowego i płowego.
Trudno opisać, trzeba zobaczyć. Futro wyróżnia koty norweskie od kotów innych ras. To jest prawda w przypadku dorosłych, w pełni rozwiniętych osobników, zwłaszcza zimą. Jakość futra zależy od koloru i obecności pręgowania. Kocięta nie mają w pełni ukształtowanego włosa okrywowego. Ich futro tak różni się od futra kotów dorosłych, że uwaga ta też znalazła się w oficjalnym standardzie.

WADY
OGÓLNIE: zbyt drobna budowa.
GŁOWA: okrągła lub kanciasta, profil z załamaniem.
USZY: małe, osadzone zbyt szeroko lub za wysoko.
ŁAPY: krótkie i delikatne.
OGON: krótki.
FUTRO: suche, zbyt jedwabiste, skołtunione.
UWAGI
Futro ocenia się tylko pod względem struktury i jakości. Pod uwagę trzeba brać wolny rozwój kociąt. Dorosłe kocury mają szersze głowy niż kotki.
Długość i gęstość futra zmienia się zależnie od pory roku.
Włosy okrywowe pojawiają się u kociąt po sześciu miesiącach życia.

(standard pochodzi ze strony Klubu hodowców i miłośników norweskich kotów leśnych "AGNAR")

POWRÓT